ΠΕΡΙ ΔΙΑΓΡΑΦΩΝ και άλλων μυστηρίων

ΠΕΡΙ ΔΙΑΓΡΑΦΩΝ και άλλων μυστηρίων

Της Γεωργίας Κανελλοπούλου

Δεν πιστεύω ότι οι κινήσεις των υψηλά ιστάμενων συνδικαλιστών είναι χωρίς σημασία. Έχουν το νόημα τους, δίνουν το μήνυμα τους, ανεξάρτητα αν κάποιοι διαφωνούμε ή συμφωνούμε. Έτσι είναι και μια ηχηρή αποχώρηση, ή διαγραφή. Δικαίωμα φυσικά, αναφαίρετο. Καθένας μπορεί να διαγράφεται όσες φορές θέλει. Ούτε τον ενοχοποιεί αυτό ούτε τον ηρωοποιεί. 

Το μεγάλο ζήτημα όταν είσαι υψηλά ιστάμενος συνδικαλιστής – και σε αυτό το σημείο η αναφορά γενικεύεται σε όλους τους υψηλά ιστάμενους συνδικαλιστές, διαγραμμένους και μη - είναι τι γίνεται όταν εσύ έχεις διαγράψει προ πολλού το εργατικό κίνημα. 

Στα γραφεία της ΓΣΕΕ και των άλλων μεγάλων εργατικών οργανώσεων, αλλά και στα σωματεία όπου μικρότερου μεγέθους συνδικαλιστές αντιγράφουν τους ηγέτες τους, έχουν συντελεστεί εγκλήματα. Γιατί εκεί μαγειρεύτηκε χρόνια πριν, η συνδιοίκηση. Ο πρωινός καφές με Διοικήσεις και εργοδότες. Η λογική του «ας απολυθούν κάποιοι για να μην απολυθούν τάχατες όλοι». Η λογική του «μα κι αυτή επιχείρηση είναι, πέσαν τα κέρδη, να πέσουν οι μισθοί», «να στηρίξουμε την ανταγωνιστικότητα, να στηρίξουμε τις ευέλικτες σχέσεις, να δούμε την ανταποδοτικότητα στο ασφαλιστικό, να στηρίξουμε το flexibility παιδιά, μη μας χαλάσει το flexibility” κι απ’ την άλλη «να αξιοποιήσουμε την κρατική περιουσία, ας γίνουν και κάποιες αποκρατικοποιήσεις» – τι ωραίες λέξεις, αποκρατικοποίηση, flexibility, κοινωνική συνοχή, εργασιακή ειρήνη, ημιαπασχόληση, κοινωνικοί εταίροι, θε μου, τι ωραίες λέξεις έχουν βρει για να περιγράψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα! Και βέβαια, με μια απεργία περίπου στο δίμηνο (παλιότερα ήταν στο εξάμηνο αλλά τώρα είμαστε σε αγωνιστική έξαρση), καθαρίζουμε και με όσους χρειάζονται λίγο πεζοδρόμιο για να εκτονωθούν. 

Κι έτσι το εργατικό κίνημα βουβάθηκε, η πάλη των τάξεων σαν να πνίγηκε μέσα στην κοινωνική συνοχή, ο αγώνας κατά της εκμετάλλευσης αντικαταστάθηκε από ένα επίδομα, η εργοδοτική τρομοκρατία όπως στην περίπτωση της Κούνεβα παρουσιάστηκε σαν μεμονωμένο γεγονός του αστυνομικού δελτίου και όχι του πολιτικού, η ψήφος έγινε το μέγα ζήτημα σε όλα τα επίπεδα, από την Ευρωβουλή ως το διοικητικό συμβούλιο του ΟΣΕ και της ΕΕΣΣΤΥ και ανταλλάχθηκε με αυταπάτες, πιθανώς και με προαγωγές, με ένα ρεπό παραπάνω, με δύο υπερωρίες περισσότερες…. Αυτά για τους «κυριλέ» εργαζόμενους, τους εντός συλλογικών συμβάσεων που εξασφάλιζαν μέσω της συλλογικής διαπραγμάτευσης και το ρόλο των συνδικαλιστών. Για τους χιλιάδες «εκτός» εργαζόμενους, με τα μπλοκάκια, τη μαύρη εργασία, την απλήρωτη εργασία, την ενοικίαση… τουμπεκί οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. 

Όμως όλα αυτά δεν είναι αστείο. Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι διαμορφώθηκε αυτό που είμαστε σήμερα στο χώρο δουλειάς μας – όσοι έχουμε ακόμη δουλειά. Είναι αυτό που λέγεται διαμόρφωση συνειδήσεων, εργαζόμενων που δεν διεκδικούν, δεν ζητούν ό,τι τους ανήκει, γιατί δεν ξέρουν πια τι τους ανήκει, τι μας ανήκει. Το ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε ότι οι εργαζόμενοι παράγουμε τον πλούτο, ότι χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά. Ξεχάσαμε ότι εμείς στο σιδηρόδρομο υπηρετούμε τους συμπολίτες μας, παρέχουμε ένα δημόσιο αγαθό και οφείλουμε να το υπερασπιστούμε ως τέτοιο. Ξεχάσαμε ότι είναι δυνατόν εμείς, οι πολλοί, να αποφασίσουμε οι ίδιοι ποια κοινωνία θέλουμε, με ποιες δομές, με ποια οικονομία, και αυτό το δικαίωμα δεν μπορούμε να το χαρίσουμε ούτε σε ένα υπόδουλο κοινοβούλιο, ούτε στον κύριο Πρετεντέρη, ούτε όμως και στους συνδικαλιστές. 

Οι ίδιοι οι εργατικοί θεσμοί εκφυλίστηκαν γιατί δεν είναι πια δικοί μας, είναι κάποιων, είναι δικοί τους. Η λέξη σωματείο είναι πια συνώνυμη με το «διοικητικό συμβούλιο του σωματείου», πρέπει να εκλεγείς για να συμμετέχεις (αν συμμετέχεις), συνελεύσεις δε γίνονται, κάποια σωματεία δεν έχουν καν τη συνέλευση στο καταστατικό τους. Κάποιοι λοιπόν κλείνονται σε μια αίθουσα, σαν μικρομέγαλοι πολιτικοί, και αποφασίζουν, ό,τι θέλουν και κυρίως για ό,τι θέλουν. Μερικοί είναι τουλάχιστον πρόσωπα γνωστά, αλλά πολλοί είναι άγνωστοι, δεν βλέπεις ποτέ το πρόσωπο τους, συνδικαλιστές απρόσωποι, και συνεπώς άφωνοι. 

Και η εκπροσώπηση στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών, που είναι επίκαιρη και μοιάζει ανεπίκαιρη, κατέληξε να είναι ένα ανέκδοτο. Δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον στο να έχω εκπρόσωπο στο Διοικητικό Συμβούλιο της δουλειάς μου, αν αυτός ο εκπρόσωπος απλώς πηγαίνει στις συνεδριάσεις και λέει ό,τι νομίζει, άντε στο τσακίρ κέφι να βγάλει και μια ανακοίνωση τι είπε αυτός και τι είπαν οι άλλοι. Θα μου άρεσε όμως να μας φώναζαν σε κινητοποίηση έξω από τη συνεδρίαση (ή μέσα στη συνεδρίαση) όταν συζητιούνται θέματα δικά μας ή για να επιβάλλουμε εμείς θέματα, αλλάζοντας την περισπούδαστη ημερήσια διάταξη. Ναι, θα μου άρεσε ο εκπρόσωπος μας να αλλάζει την ατζέντα όπως συμφέρει τους εργαζόμενους, κι ας είναι προφανές πως δεν μπορεί μέσα σε ένα διοικητικό συμβούλιο να αλλάξει την απόφαση. Έτσι αποκτά νόημα. Έτσι αποκτά νόημα και το να ψηφίσεις, και το ποιον θα ψηφίσεις. 

Και οι κινητοποιήσεις τους… δράσεις είναι η λέξη της μόδας, ανέκδοτο κι αυτές. Πιο σύντομο όμως. Γιατί κρατάνε μία μέρα. Πριν από αυτή τη μέρα, εκφωνούνται λόγοι όπου μαθαίνεις πως πρέπει να απεργήσεις αυτή τη μέρα, ήσουν κακός που δεν απέργησες στην προηγούμενη δράση, και να μην ανησυχείς γιατί αυτή τη φορά θα υπάρξει συνέχεια… θα γίνουν νέες δράσεις, που θα τις αποφασίσουν οι ίδιοι που δεν τις αποφάσισαν τις προηγούμενες φορές. 

Με τούτα και με τ’ άλλα, θα επιμένω κι ας φαίνομαι γραφική, ότι οι επαναστατικές ανακοινώσεις στο όνομα του εργατικού κινήματος και οι ηρωικές αποχωρήσεις στο όνομα των εργαζομένων, είναι δικαίωμα όλων, μπορεί ακόμα και να γίνονται με «καλή πρόθεση», αλλά δεν διαγράφουν την πραγματικότητα. Δεν διαγράφουν τις μαύρες σελίδες του συνδικαλιστικού κινήματος και τις ευθύνες, όσων έχουν ευθύνες, για την καταπάτηση κάθε ψίχουλου εργατικού δικαιώματος και εργασιακής αξιοπρέπειας. 

Και ευτυχώς ή δυστυχώς τις ευθύνες από δω κι εμπρός, κι έχουμε ήδη αργήσει, μπορούμε πλέον να τις αναλάβουμε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Μέσα από ένα δικό μας, ανυποχώρητο, πεισματάρικο κίνημα. Ενιαίο, ταξικό, όμορφο. Όσοι συνδικαλιστές είναι διαθέσιμοι, ας βοηθήσουν, ας στηρίξουν, τουλάχιστον ας προσέλθουν. 

Αλλιώς, θα μας διαγράψει όλους η ιστορία. Και αυτό δεν θα έχει ούτε τόσο δα ηρωισμό. 

Κανελλοπούλου Γεωργία